poniedziałek, 20 czerwca 2022

Zimorodki rządzą

Żeremie
 

Płynęliśmy po słonecznej stronie, uciekając przed chłodem. Między wyspą a zachodnim brzegiem odsłaniającym porębę za brzozami i żeremie bobrów nieopodal zmurszałej kładki. Wiosłowałem ponaglany północnym wiatrem. Fale rosły w miarę oddalania się od Kurek. Obiecywały wysiłek podczas powrotu. Pałki wąskolistne kiwały się nad wodą w podmuchach. Trzciny drżały. Ptaki śpiewały w szuwarach i w lesie, nadając rytm. Trzymaliśmy się brzegu i zatoki, w której wnętrzu ktoś zacumował kilka łódek.

W ujściu leniwej Łyny, która nieco wezbrała od czasu ostatnich spacerów, przywitał nas łabędź. Nastroszył skrzydła. Zasyczał ostrzegając. Odprowadzał spojrzeniem, kiedy mijaliśmy go, trąc burtą o zarośla drugiego brzegu.

 

Przepłynęliśmy przez skrzeczący chórem żab odcinek rzeki, przez rozśpiewane i szumiące na wietrze szuwary. Minęliśmy brzozy wysuszone przez jemioły, które pozbawione soków zwisały z martwych konarów czarnymi kępkami. Opłynęliśmy perkozy. Na nasz widok zanurkowały i skryły się w trzcinach. Przeskok przez mały Kiernoz na mieliznę u ujścia Łyny. Tutaj fotografuję dno. Promienie słońca, łamiąc się na falach, kreśliło na powierzchni mułu świetliste esy floresy. Widok zda się pospolity, a jednak przyciąga uwagę, żyjąc niczym skacząca rtęć.

Na rzece chwytamy obiektywami potrzosa. Na gałązce wyschniętej łozy wystającej z trzcin. Fotografujemy pod słońce z wiercącego się kajaka. Odtwarzam nerwowy rytuał. Zdjęcie. Wiosło. Spojrzenie pod słońce. Celowanie w potrzosa. Zdjęcie. Wiosło. Spojrzenie. Celowanie…



Nie pomaga wpychanie rufy w mierzwę drugiego brzegu, która nie ustępuje i odpycha. Potrzos jednak łaskawie cierpliwy. Śpiewa. Nadaje rytm. Jego przenikliwy głos dominuje nad szelestem trzcin napowietrzonych wiatrem. Czyści pióra. Znowu śpiewa. W końcu, słysząc konkurenta, odlatuje… Wtedy wiosłujemy w cień olch, w kukanie i rechot żab w tataraku, w plusk uklei trącej się na płyciźnie między łodygami błotnej trawy i w korzeniach olszyny. Jest jak zwykle… niezwykle. Bośmy sami. Bo nikogo w pobliżu. 

Za żeremiem kajak trze o gałęzie i trzciny wystające ze środka nurtu. Jest coraz płycej. Wiosło obija się o kamieniste dno. Przęsło mostu odpowiada pogłosem pluskowi zanurzanych piór. Wpływamy na leśną Łynę, zostawiając za sobą wiejskie zabudowania wzdłuż drogi przez most.

 

Białe lilie otworzyły już wnętrza pąków. Zachwycamy się. Zatrzymuję kajak. Wbijam wiosło w dno. Niczego więcej nie zrobię. A przed oczami rybołów szybujący na tle nieba w prześwicie lasu pochylonego nad nurtem… Żadnej szansy na zdjęcia, bo ryzykuję uwagami głoszonymi przez Małgosię scenicznym szeptem…


Za kolejnym zakrętem, w cieniu pochylonych olch coś migocze. Skrzy się błękitem. Słyszymy przenikliwy monochromatyczny pisk, niczym wzorzec częstotliwości z Sevres:

- Zimorodek!

Wyleciał zza pleców i osiadł przed dziobem kajaka na gałęzi pokrytej porostami. Za chwilę wyleciał kolejny i pomknął w górę rzeki.

Małgosia poruszona.


Próbuję unieruchomić kajak. Chwytam trzciny, wynurzone z wody gałęzie. Wbijam wiosło w piasek dna. Ustawiam kajak skosem do nurtu. Fotografujemy. Obiektyw w trybie automatycznym ostrzy wszędzie tylko nie na ptaku. Zimorodek jednak cierpliwy. Nie odlatuje. Pozuje. Przygląda się wodzie w cieniu. Dostrzegłszy nas, w końcu ucieka. Okazał się niezbyt czujny. Przyglądając się powiększonym zdjęciom na ekranie komputera dostrzegam szare łapki:

- To młodziak.

Ten drugi siedzi w plamie słońca. Też ciekawy nurtu. Obok nas przelatują kolejne zimorodki. Widzimy w sumie cztery. Czyżby para z tegorocznymi pisklętami? Rozfiglowane nie mieszczą się w jednym kadrze.

- Coś się nie zgadza – myślę.

Zimorodki nie tolerują sąsiedztwa innej pary. Bronią do trzech kilometrów rzecznego rewiru. Domyślam się:

- To muszą być dorosłe z dzieciakami. Tylko to tłumaczy, że jeden z zimorodków pozwala podpłynąć.

Nie może być innego wyjaśnienia.



Ostatnie zdjęcia robimy, fotografując omszałe pnie zalegające w zaroślach brzegu i nurcie rzeki. Zimorodki usiadły na kolejnych gałęziach nad wodą. Stały się ledwo widoczne na tle prześwietlonego listowia. Kiedy podpłynęliśmy, zniknęły w zakamarkach podszytu. Liczyliśmy na powtórzenie sesji w drodze powrotnej, lecz w życiu prawie nic nie zdarza się dwa razy.

 

Płyniemy dalej, fotografując nasycone światłem komysze Łyny: olchy na helokrenach nasączonych wodą z podziemnych cieków; zasieki z butwiejących w rzece pni i poskręcanych konarów; mielizny na Morzu pokryte dywanem grążeli i wynurzonych cętkowanych korzeni… Za pustym jeziorkiem kolejny odcinek Łyny w objęciach turzycy, tataraków, trzciny, pałki wąskolistnej… Dopływamy do kępy przekwitających kwiatów Błotnego Starca. W kwiatostanach pojawiły się pęczki wełny… Zbieramy je do wysiania na działce…


Pokonując kolejne meandry, spotykamy… zająca na miarę naszych możliwości i zdolności. Niczym miś z „Misia” Stoi słupka, spoglądając na rzekę. Słuchy nastroszone. Myślę:

- Duży jakiś. Dostojny. Zmanierowany. Obdarzony zmysłem architektonicznym…



Miejsce naprawdę zachwyca. W sąsiedztwie punktu widokowego mnóstwo białych grzybieni grzejących się w słońcu.






Wiosłuję. Cel dzisiaj to Brzeźno Duże. Wiatr z północnego zachodu coraz silniejszy. Wypływając z trzcin na dywan grążeli, odczuwamy falujący opór. Dalej nie popłyniemy. Z szuwarów po prawej ręce podrywa się bielik. Usłyszał nas? Wlatuje w sosny i siada na konarze. Ledwo widoczny. Odpoczywamy przyparci do trzcin.

Bielik w konarach

Brzeźno Duże

Po śniadaniu na wodzie w szumie wzmagającego się wiatru wracamy na rzekę. Uwieczniamy już tylko sceny bliskiego planu. Przedpołudniowe słońce wzmaga kontrasty, którym nasze aparaty nie dają rady. 








Kwitnąca osoka aloesowata



No więc grążele w przejrzystej wodzie; kwiaty z ważkami; kwitnąca osoka aloesowata; krzyżówki pod brzegiem; pocięte pnie olch, które umarły kilka lat wcześniej;  młodziutka pliszka siwa na skraju wody, polująca na owady; 








 

polana na Kiernozie Wielkim; ostatnie kwiaty kaliny, z których jesienią wyłonią się rubinowe owoce; jeziorny krajobraz z białym bzem…





 

I to by było na tyle, trawestując tekst z 60 minut na godzinę, audycji świętej pamięci radiowej

Trójki. 

 Zimorodki rządzą.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz